Met Nora was het liefde op het eerste gezicht zo’n 25 jaar geleden. Ik denk, dat iedereen vast wel een plant of planten in de tuin heeft, die hij of zij niet zou willen missen. Zo van, dat je er ieder jaar naar uitkijkt om de bloei of het blad te zien. Ik heb verscheidene van die planten in mijn nu schaduwrijke knollentuin, maar het zijn geen planten die heel erg opvallen door hun bloemkleur. Het is met ze alsof de bloemen verlegen worden als hun tijd daar is: ´Wakker worden, het is lente en de zomer komt!’ - maar het liefst waren de bloemen toch gewoon maar blad gebleven. Toch stijgt zo halverwege de lente een blos op door al het groen, waardoor een bloem ineens meer bloem lijkt. Nu lees ik graag de verhalen van anderen over akeleien en geniet ook van alles wat hier in de tuin aan akelei opkomt. Het mooist van alle vind ik toch mijn bescheiden ballerina ‘Nora Barlow’. Die valt eigenlijk helemaal niet op in al het groen en versterkt met haar groen-roze tutu de mystieke sfeer van mijn door beuken beschaduwde knollentuin. Ik zag haar pas een week geleden weer toen ik het waterloopje in het schaduwdeel van de knollentuin herstelde. Tijdens dit gepruts viel mijn oog voor het eerst dit jaar op die verlegen Nora. En gelijk kwam hetzelfde gevoel terug: oude liefde roest niet.
Ik noem graag nog twee planten die zelfs al met hun prachtige namen het magische deel van knollentuin luister bij zetten: honinglook en mijterloof. Om met de laatste te beginnen. Welke andere wintergroene plant heeft zo’n groot palet aan pastel bloemkleuren als deze plant, die ook wel franjekelk wordt genoemd (Tellima grandiflora)? Het is een tere barometer van de tuinziel, die groen in knop verbloeit naar zacht geel, van roze tot rood in kanten gefrutsel om tenslotte te eindigen in bruin voordat mijn snoeischaar de tuin behoedt voor een iets te ruim nakomelingschap.
En dan de magie van honinglook. Thuis noemden we dat bolgewas Bulgaarse toverui. Officieel heet die bij P. Nijssen – schrik niet – Nectaroscordum siculum subsp. bulgaricum. En of die kan toveren! Als de knop opengaat en het vlies afgeschoven wordt door de ontwikkelende klokjes, staan de aanstormende bloempjes op ranke stelen omhoog, zoals bij een aan Allium verwant bolgewas hoort. Als de bloemen groeien en open gaan, hangen ze als fraaie getekende klokken aan de gebogen baleinen van een zomerse parasol. Hommels zijn er dol op. Aan het eind van het bloeiseizoen rollen de bloemblaadjes zich bijna spiraalsgewijs op en de bloemstelen strekken zich weer zodat het geheel lijkt op een bosje geel-groene tulpen, alsof ze zeggen willen: ziezo, inpakken maar, het zit er weer op, we gaan terug, de cirkel is rond en tot volgend jaar! Prachtig is het. https://www.youtube.com/watch?v=1N3x-H18zsk
Eigenlijk is een seizoen voor mij te kort om van alles ten volle te kunnen genieten. Zo ook de ruimte in dit log voor foto’s. Want er is op zijn minst nog een plant, een roos eigenlijk, die maar al te graag de knollentuin in zou willen, maar die in - wat wij noemen - ons ‘Engels tuintje’ staat. Dat is de groene roos, Rosa chinensis viridiflora. Ik heb de foto in mijn fotoalbum geplaatst. Ze verdient die plaats in de knollentuin ook eigenlijk wel door haar groenige karakter, maar ze blijft waar ze is. Ik wil geen rozen in mijn schaduwtuin! Maar ook bij haar meldt zich het verlegen rozerood in het groen bij het verbloeien. Mocht je ooit een vriend of vriendin een tuinboek cadeau willen geven dan is dit de uitgelezen bloem om op het pakje te plakken.
