Heel veel mensen vergeten dat werken met een chronische ziekte iets totaal anders is dan werken zonder een chronische ziekte.

Het is een drukke werkdag en ik sta er helemaal alleen voor op het secretariaat omdat mijn naaste collega verlof heeft. Hulp vanuit het labo kan ik niet verwachten, aangezien zij ook onderbemand zijn wegens verlof/ziekte/planning.

Dagelijkse prioriteiten: post verwerken, invoer van stalen (2x/dag, voor- en namiddag), klaarmaken van stalen voor verzending.
Status: met heel veel moeite, gezucht en gekreun het rond gekregen. Minder dringende zaken liggen op de enorme werkstapel.

Zonder chronische ziekte is het al aanpoten/enorm zwaar als je er helemaal alleen voor staat, laat staan mét chronische ziekte.

Ik doe VEEL meer dan mijn lijf aankan, gewoon omdat ik zo ingesteld ben. Niet zeuren, maar doorgaan. Niet willen dat het werk naar mijn collega gaat (hallo, immens schuldgevoel). Terwijl de enigste die ik hiermee liggen heb, is mezelf. Enkel en alleen mezelf.

Wanneer ik ’s avonds thuiskom, doe ik de hoogstnoodzakelijke dingen en dan kruip ik mijn bed in. Het kan goed zijn dat 19 nog niet op de digitale klok staat. En DAT vergeten heeeel veeeel mensen. Mijn/Ons leven bestaat uit eten, werken, slapen en repeat.

Gesprekken vanop de werkvloer (met collega’s):
“Heb je gisteren dat programma gezien?” – “Nee, want toen lag ik al in mijn bed.” Omdat ik doodop ben.
“Wat ga je dit weekend doen?” – “Niks speciaals.” Omdat ik gewoon niks speciaals kan doen of iets leuks, omdat ik maandag er weer moet staan op diezelfde werkvloer.
“Wat ga je eten?” – “Ik steek iets in de oven.” Omdat zelfs een simpele pasta koken al te veel is gevraagd na een werkdag.
“Slaap je niet te veel?” – “…” Och, ik ben stikkapot en het enigste waar ik naar verlang is mijn bed.
“Je moet meer bewegen, daar krijg je energie van!” – “…” Bewegen? Ik beweeg me met veel moeite nog van de badkamer naar m’n bed.
En zo kan ik nog wel eventjes doorgaan.

Voor het weekendje Gent heb ik zowel voor als na verlof genomen. Voor om me “op te laden” en na om uit te rusten en te bekomen. Omdat ik niet anders kan. Ik offer meer wettelijk verlof op om iets leuks te kunnen doen, terwijl “gezonde” mensen dit amper hoeven te doen.

Let op, ik ben enorm dankbaar dat ik nog op een werkvloer kan staan. En wanneer mijn collega er is, is het nét behapbaar met ons tweeën. Maar ik kan dit tempo niet aan. Mijn lijf kan dit tempo niet aan. Mijn lijf kan het tempo dat de werkgever verwacht/verlangt niet aan. Want werken met een chronische ziekte is nu eenmaal niet hetzelfde als werken zonder chronische ziekte.

Liefs ❤
Kim